Για το σπουδαίο αυτό Κωνσταντινοπολίτη κιθαρίστα, τραγουδιστή και συνθέτη, που ήρθε στην Αθήνα, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή στα 1922, δεν είναι γνωστά ούτε το έτος γέννησης ούτε το έτος θανάτου. Ο Τάσος Σχορέλης στη Ρεμπέτικη Ανθολογία του, αναφέρει ως έτος γέννησης το 1865 και έτος θανάτου το 1944, ενώ ο Παναγιώτης Κουνάδης βασιζόμενος σε αφηγήσεις φίλων και συναδέλφων του αλλά και των αρχείων της Columbia όπου φαίνεται να συμμετέχει σε ηχογραφήσεις μέχρι και το 1951, αναφέρει ότι γεννήθηκε μεταξύ 1890 – 1895 και πέθανε περί το 1952 – αφού τότε χάνονται ξαφνικά τα ίχνη του. Σημαντικό ρόλο στην έλλειψη στοιχείων για τον Κώστα Καρίπη έπαιξε το γεγονός ότι δεν είχε οικογένεια.

Είναι όμως γεγονός ότι, όταν στα 1922 ήρθε στην Ελλάδα είχε ήδη τη φήμη σπουδαίου μουσικού. Έτσι από το 1923 αρχίζει να εργάζεται ως κιθαρίστας και τραγουδιστής με διάφορα Σμυρνέικου ύφους συγκροτήματα, ενώ αργότερα τον βρίσκουμε ως κιθαρίστα σε Πειραιώτικου ύφους ρεμπέτικα συγκροτήματα.

Δισκογραφικά εμφανίζεται το 1925 τραγουδώντας παραδοσιακά τραγούδια, αμανέδες και συνθέσεις διαφόρων Μικρασιατών συνθετών. Από το 1928 αρχίζει να εμφανίζεται στη δισκογραφία και ως συνθέτης, ενώ σιγά – σιγά παύει να τραγουδά ο ίδιος και συμμετέχει μόνο ως κιθαρίστας σε πάρα πολλές ηχογραφήσεις άλλων συνθετών. Τραγούδια του έχουν πει οι περισσότεροι γνωστοί τραγουδιστές της εποχής: Ρόζα Εσκενάζυ, Ρίτα Αμπατζή, Στελλάκης Περπινιάδης, Κώστας Ρούκουνας, Στράτος Παγιουμτζής, Γιώργος Κάβουρας, η Ιωάννα Γεωργακοπούλου κ.ά.

Μεταπολεμικά συνεχίζει ως κιθαρίστας την παρουσία του στο πάλκο και στις ηχογραφήσεις κυρίως του Β. Τσιτσάνη, του Γ. Μητσάκη, του Γιάννη Παπαϊωάννου και άλλων συνθετών, ενώ μόνο τρία τραγούδια του έχουν μέχρι τώρα εντοπιστεί, με τη Σωτ. Μπέλλου, τον Στελλάκη Περπινιάδη και την Ι. Γεωργακοπούλου.